....دل من باز تمنای تو دارد

خواب و بیدار به سر آتش سودای تو دارد

در دل انگیزترین خلوت خاموش

آرزوی قد و بالای تو دارد.....

بارها گفته ام ای دل تو تمنای که داری؟

----------------------باز هم رای که داری؟

او که یک ذره از این داغ تو در یاد ندارد

-----------------------------غیر بیداد ندارد

او که در خاطر شیرین شب خود

-----------------------------غم فرهاد ندارد

دل بیهوده ی خود بسته به فردای که داری؟

بی خود از کوچه سرک می کشی امشب

---مثل هر شب

کور سویی که در این کوچه روان نیست

هیچ کس فکر دل این دو جوان نیست

-----------------خودشان هم-

دیگر امید شکوفایی این باغ خزان نیست.....

خاطرت نیست مگر آن شب آرام

که دل انگیزترین خلوت خاموش

فکر من در هم و مخدوش

چیره می شد به حضور من و تو دلهره کم کم

چشم من مضطرب پنچره ها بود

----------------کوچه لبریز گل زنجره ها بود

----------------------------------باد در کوچه رها بود

گوش من در تب تکرار صداها....

خاطرم هست که آن گل به قرار تو نیامد

تا سحر-تاگل خورشید برآید-

منتظر ماندی و یار تو نیامد.....

-مانده ام دسته گل عاطفه در دست

وعده گاه من و او کوچه ی بن بست-

آن گل پا به فرار تو نیامد

باز یار تو نیامد...

کوچه آرام

                 -سایه ای نیز در این کوچه دوان نیست

جوی هم گرچه نشان داشت ز عشق گذرانی

دیگر از کوچه روان نیست

نم نم بارش باران نگاهم شده آغاز......

باز هم دل نگران

چشم در پنجره ی بسته و تاریک اتاقت

از خم کوچه گذشتم

روی دیوار اتاق تو نوشتم:

((بی تو مهتاب شبی باز از این کوچه گذشتم))

((و شب دیگرو شبهای دگر هم))

باز هم می گذرم...

 باز هم می گذرم...

باز هم...

.....هی !فلانی تو خودت میدانی

                               دل خوش سیری نیست

                                        دل خوش رویش یک لبخند است

                                 دل خوش طالب در گیری نیست......

دیگر از عشق نگو

دیگر از عاطفه شعری نسرای

دیگر از قافله ی انسانها

            - که همه کوچیدند-

مانده قدر دل یک روزنه آتش بر جای

دیگر از کوچه گذشتن سخت است

                ((بی تو مهتاب شبی...)) خاطره شد

سوتک از خاک گلوی تو نمی سازد کس

کار انسان و محبت دیدی؟

              عاقبت یکسره شد

                      مرد پرواز و پرستو کوچید

                                 پیش از این می گفتند:

                                       این پرنده است که خواهد پژمرد...

آب را گل کردند

           تا از این آب گل آلود بگیرند نهنگ

روزنی آوردم

          وچراغی که ببینم سحر کوچه ی خوشبختی را

دیگر آن کوچه ی خوشبخت ولی بی صبح است

راستی!!

  خانه ی دوست که دادی تو نشانم رفتم

گفتی آن کودک بازیگوش

((که به بالای درختی رفته

                  جوجه بردارد از لانه ی نور))

....تخمها را انداخت

             -وشکست-

بی که یک جوجه در آنها باشد....

راستی!!!

-او هم از-

           خانه ی دوست ما بی خبر است

گویی اینجا به زمستان بزرگ اخوان می ماند

مهربانی مرده است

               و تو را می بینم با غیر

                              و دلم می سوزد.......

      وبه حال دل خود می گریم

وبه خود میگویم

                 ((باز باران و گهرهای فراوان دارم))

((می دخشد شبتاب

                    می تراود مهتاب))

        ((آی آدمها!)) گو

                   ((می پرم از سر جو))

خوب می دانم که به من

                    ((دشنه در دیس ))تعارف کردند

                                وبه(( ققنوس که در بارن)) بود

                                        (( عابری ))سنگی زد.....

ای دریغ!!

تازه من فهمیدم!!

               (( صحبت از مرگ قناریها نیست))

                 حرف از خشکی یک برگ نبود

                ((صحبت از جنگل و برگ))

                حرف از خشکی یک دریا نیست!!!!

   ماجرا مرگ محبتها

داستان مردن لیلا

ماجرا مردن انسانیت بود.......

نشسته روی درختی عقیم مرغ سحر

و بامدادان را

به انتظار طلوعی است شاد و صبح آور.......

به زیر زخم زبان تبر درخت دلم

                            -تکیده ریخته برگ

به روی باغچه ی عشق من-حیاط دلم-

                          فتاده سایه ی مرگ

دوباره برف زمستان و سفره ی کولاک

شکسته شاخه ی ایمان من به زور تگرگ

و شاخه های یقین

                   شکسته اند تمام

در این حوالی یخ بسته جای میوه ببین

زشاخه های شکسته یخ است آویزان

به شاخه های درختی عقیم مرغ سحر

به انتظار نسیمی نشسته سر در گم

پرنده ها همه بر سیمها ردیف شده

و ورد می خوانند

                 برای رویش گندم

پرنده ها را باش

                    که مرگ زودرس باغ را نمی فهمند

ستاره های شب ما اگر ببینی خوب

                           ستاره نیست که دندان گرگ و شاخ گراز است

-از این شب وحشی

               ازاین شب زخمی-

هراس باید داشت..............

                                                     پنجم شهریور هفتادو سه

                                                                       محمود عمیدی