دلم اسیر  هوسهای  گنگ ومبهوم است
چه سرنوشت من بی ستاره! بدشوم است
عبور میکنم و جاده ها نه همواراست
گذارمن همه از جاده های مختوم است
درون دشت نه آهو نه شیر..حتی گرگ!
به برجهای شکسته غریوه ی بوم است
سراب پشت سراب است و تشنگی بسیار
ودشت خفته به این التهاب محکوم است
...وبی گمان پدرم سیب-هرچه را-گفتند
به جای عشق...رهایش کنید معلوم است
من وتو حضرت حوا و آدمیم اما....
درختهای بهشت من و تو مسموم است