آی آدمها.....

آی آدمها که بر ساحل نشسته شادو خندانید

یک نفر در آب دارد می سپارد جان

یکنفر دارد که دست و پای دائم می زند

روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید.

آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن

آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید

که گرفته استید دست ناتوئانی را

تا توانایی بهتر را پدید آرید.

آن زمان که تنگ می بندید

بر کمرهاتان کمربند

در چه هنگامی بگویم من؟

یک نفر دب آب دارد می کند بیهوده جان قربان.

آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید

نان به سفره، جامه بر تن

یک نفر در آب می خواند شما را.

موج سنگین را به دست خسته می کوبد

باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده

سایه هاتان را ز راه دور دیده

آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی تابی اش افزون

می کند زین آبه بیرون

گاه سر گه پا.

آِی آدمها....

روز راه دور این کهنه جهان را باز می پاید

می زند فریاد و امید کمک دارد

آی آدمها که روی ساحل آرام در کار تماشائید

موج می کوبد به روی ساحل خاموش

پخش می گردد چنان مستی به جای افتاده، بس مدهوش

می رود نعره زنان و این بانگ او از دور می آید:

                                       -((آی آدمها!)).......

وصدای باد هردم دلگزاتر

در صدای باد بانگ او رهاتر

از میان آب های دور یا نزدیک

باز در گوش این نداها:

                          -((آی آدمها! )).....

نیما یوشیج /بیست و هفتم آذر یکهزاروسیصدوبیست

کنار رودخانه هیاهویی است

از کام مرگ

غریقی را مگر گرفته باشند......

من همچنان سکوت کرده ام تا

                            -ماهی قرمز کوچک

کرم سر قلاب تو را گاز بزند.......

.....هی !فلانی تو خودت میدانی

                               دل خوش سیری نیست

                                        دل خوش رویش یک لبخند است

                                 دل خوش طالب در گیری نیست......

دیگر از عشق نگو

دیگر از عاطفه شعری نسرای

دیگر از قافله ی انسانها

            - که همه کوچیدند-

مانده قدر دل یک روزنه آتش بر جای

دیگر از کوچه گذشتن سخت است

                ((بی تو مهتاب شبی...)) خاطره شد

سوتک از خاک گلوی تو نمی سازد کس

کار انسان و محبت دیدی؟

              عاقبت یکسره شد

                      مرد پرواز و پرستو کوچید

                                 پیش از این می گفتند:

                                       این پرنده است که خواهد پژمرد...

آب را گل کردند

           تا از این آب گل آلود بگیرند نهنگ

روزنی آوردم

          وچراغی که ببینم سحر کوچه ی خوشبختی را

دیگر آن کوچه ی خوشبخت ولی بی صبح است

راستی!!

  خانه ی دوست که دادی تو نشانم رفتم

گفتی آن کودک بازیگوش

((که به بالای درختی رفته

                  جوجه بردارد از لانه ی نور))

....تخمها را انداخت

             -وشکست-

بی که یک جوجه در آنها باشد....

راستی!!!

-او هم از-

           خانه ی دوست ما بی خبر است

گویی اینجا به زمستان بزرگ اخوان می ماند

مهربانی مرده است

               و تو را می بینم با غیر

                              و دلم می سوزد.......

      وبه حال دل خود می گریم

وبه خود میگویم

                 ((باز باران و گهرهای فراوان دارم))

((می دخشد شبتاب

                    می تراود مهتاب))

        ((آی آدمها!)) گو

                   ((می پرم از سر جو))

خوب می دانم که به من

                    ((دشنه در دیس ))تعارف کردند

                                وبه(( ققنوس که در بارن)) بود

                                        (( عابری ))سنگی زد.....

ای دریغ!!

تازه من فهمیدم!!

               (( صحبت از مرگ قناریها نیست))

                 حرف از خشکی یک برگ نبود

                ((صحبت از جنگل و برگ))

                حرف از خشکی یک دریا نیست!!!!

   ماجرا مرگ محبتها

داستان مردن لیلا

ماجرا مردن انسانیت بود.......

نشسته روی درختی عقیم مرغ سحر

و بامدادان را

به انتظار طلوعی است شاد و صبح آور.......

به زیر زخم زبان تبر درخت دلم

                            -تکیده ریخته برگ

به روی باغچه ی عشق من-حیاط دلم-

                          فتاده سایه ی مرگ

دوباره برف زمستان و سفره ی کولاک

شکسته شاخه ی ایمان من به زور تگرگ

و شاخه های یقین

                   شکسته اند تمام

در این حوالی یخ بسته جای میوه ببین

زشاخه های شکسته یخ است آویزان

به شاخه های درختی عقیم مرغ سحر

به انتظار نسیمی نشسته سر در گم

پرنده ها همه بر سیمها ردیف شده

و ورد می خوانند

                 برای رویش گندم

پرنده ها را باش

                    که مرگ زودرس باغ را نمی فهمند

ستاره های شب ما اگر ببینی خوب

                           ستاره نیست که دندان گرگ و شاخ گراز است

-از این شب وحشی

               ازاین شب زخمی-

هراس باید داشت..............

                                                     پنجم شهریور هفتادو سه

                                                                       محمود عمیدی

باز  آب  آمد  و آبادی

چادر کهنه ی خود را شست

باز  در جاده ولی مانده است

عابری خسته و  پایی  سست

عصر نزدیک غروب است اما

باز  باران بدی  می آید

مرد چوپان رمه ی خود را

از  پس پنجره  می پاید

هی! بپا!  تا نشوی  سرگرم

گله ای گرگ در این نزدیکی است

پنجه  وا کرده  شب وحشی

ده ما  دستخوش  تاریکی است

روشنی؟! آه!  رهایش  کن

نور فانوس حرام است امشب

با سگ گله  مدار  امید

که دراندیشه ی شام است امشب.....

گله ی گرگ به باعش زد

آسمان  نیز  غمی  افزود

زیر لب گفت شبان غمگین:

قسمت امشب ما هم این بود

مردم  دهکده  در خوابند

سیلی از دامنه بر می خیزد

سر پناهی است!ولی طاقت سقف

می شود خیس و فرو می ریزد

بره ای مانده  جدا  از گله

در دم  دهکده  می گرید

مرد باران زده ای در کوه

از  غم دهکده  می گرید

سروده شده به تاریخ چهاردهم اسفندماه هفتادو هشت

چگونه می توانم از آزادی گفت!!!!؟
که آزادی را به سلابه کشیدند
و شعر را به انحطاط که شاعر
پیامبری نباشد
تا در مسیر رسالت از برج آزادی بگذرد وبه میلاد برسد
تولدی چنان که خورشید و ماه را هم یارای پس زدنش نباشد
اگرچه به تملک او درآیند
چگونه می توانم از آزادی گفت؟
که آزادی دیگر پرنده ای نیست بر پهنه ی آسمان
درختی در انبوه جنگل
و رودی در پهنه ی دشت بی کران
آزادی تنها برجی و میدانی و پیکره ایست در چار گوشه ی دنیا
(که به یادبود آن گیاه واره ی منقرض شده بر پا کرده اند)
و آزادی واژه ای است منحوس در کتاب های لغت
و بهانه ایست برای شکنجه ی اندیشه های در حبس
……وآزادی دیگر آزاد نیست
بهانه ی مرگ آزادگان است
و آزاده در حبس های آزاد
در آسمان قیر اندود
در جنگلهای بی درخت
. در حنجره های بی فریاد می میرد
چگونه ؟ آه!!!!!!؟بگو
چگونه می توانم از آزادی گفت

غرق چشمای توام چشم تو دریای منه ------------------- داره این روزا واسم چشمک آبی می زنه

پری

پری نیستم ناز کردن ندارم

گلی بهر ممتاز کردن ندارم

کتابی تهی از حروف و نقوشم

شروعم نکن باز کردن ندارم

نبی نیستم ساحرم ساده انگار

که یارای اعجاز کردن ندارم

تورا می پذیرم هراندازه باشی

توان  ورانداز  کردن  ندارم

همینطور هم آسمان خوب وزیباست

نیازی به پرواز کردن ندارم

بخواهی نخواهی تورا دوست دارم

ولی روی ابراز کردن ندارم

سروده شده به تاریخ: تابستان 77