باز هم در عشق مردی می کنم در هوایت کوچه گردی میکنم
می کشم در چشم خودمهتاب را می پرانم از هوایش خواب را
باز زخمی کهنه سر وا می کند باز طومار مرا تا می کند
داغ در قلبم شکوفا می شود از دلم فواره ای پا می شود
زخم بی مرهم دلم را می برد بار دیگر غم دلم را می برد
شورشعری می نشیند برلبم گرچه مهرت نیست دیگردرشبم
آی ! آغاز تمام بودنم بی تو بیهوده است ره پیمودنم
هرکجاباشی غمت مال من است سایه ی یادت به دنبال من است
من پرم از عاشقی اما چه سود؟ تو دلت یک برگ هم عاشق نبود
هر کجا بنیاد ناز ی می نهی عاشقت را نیز بازی می دهی
ای تمام من پر از سودای تو مرگ قلبم را نوشتم پای تو
ای ظهور عشق در قاموس من در دل طوفان غم فانوس من
ای تمام دفترم لبریز تو سینه ام مجروح تیغ تیز تو
ای پری! ای ماه! ای خورشیدمن مانده ای پنهان چرا از دید من
بی تو آن داغی که می جویی منم زخم بی مرهم که می گویی منم
رود خشکم ! گل به دریا می برم روی دوشم نعش خود را می برم
بی گل وبرگ است دست تاک من گل نمی روید چرا از خاک من؟
سایه برگم بر سرم انداخته شاخه ام دست تبر را ساخته...
هر بلا امد به بامم رد نداشت هیچ! هرگز زندگی آمد نداشت
پر شده از مرگ رخت قامتم چوبه ی دارم! درخت قامتم.....
تیغ اگر از توست کاریتر بزن این خزانها را بهاریتر بزن!
شاخه ی تاکم تو انگور منی تا تجلی می کنم طور منی
یاد آغوش تو مستم میکند بوسه هایت می پرستم می کند
ای به شاخ وبرگ من پیچانده عشق بی تو روی دستهایم مانده عشق
من گیاهی ساده ام بارم تویی گر شوم ویرانه آوارم تویی!
هر چه خواندم شعر از حلق تو بود آخرین اعجاز من خلق تو بود
رود طغیان کرده ام، دریا کجاست؟ مشتی آب آورده ام دریا کجاست؟
باغ پاییزم ندارم برگ و بار نیست امیدم که باشم تا بهار
خاک سردو تیره ی باغم، ببین! بی تو گلزاری پر از داغم، ببین!
عاشقی با خاک من آمیخته بذر مهرت را به جانم ریخته!
ای سر پیچیده در سودای من بند عشقت کو؟ بیا! این پای من...
کردی ام داغ و شقایق مانده ام باز با این حال عاشق مانده ام..........
سروده ی اول دی ماه هشتاد
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
آمار
وب سایت:
