اینک

زیر خاک

بی آب و آفتاب افتاده ام......

دستانت معجزه می کارد

هر جا پیامبری مبعوث شود.....

دارم سر گل گلاب می ریزم

در چشمه ی خشک آب می ریزم

من برگ درخت زرد پاییزم

می لرزم و با شتاب می ریزم

+++++++++++++++++++++++

گفتم که:((به چشم!))تا نفیرم نزنند

شلاق به گرده ی اسیرم نزنند

من مرغ قفس شکسته ی حیرانم

پرواز نمیکنم که تیرم نزنند

+++++++++++++++++++++++++

تا دست سپیده ژاله را می چیند

گل پیش سحر پیاله را می چیند

خورشید تو از ستاک قلبم امروز

عمر شب چند ساله را می چیند

++++++++++++++++++++++++++

تا عشق مرا به چوب انکار زدند

در جنگل سبز باتبر جار زدند

خواندیم برای برگها فاتحه ای

وقتی که درخت سبز را دار زدند

++++++++++++++++++++++

پیش از تو بهار را نمی فهمیدم

نقل گل و خار را نمی فهمیدم

تا چشم تور ندیده بودم هرگز!

مفهوم دچار را نمی فهمیدم

مشک خالی بودوسقاتشنه بود

آب  در  دامان  دریا  تشنه  بود

العطش درخیمه ها پیچیده بود

باغ  احمد  داغ  اکبر دیده بود

آخرین یاس برادر می رسید

داشت کم کم داغ اصغرمی رسید

قامت سقا درختی تشنه بود

مشک هم حتی به سختی تشنه بود

دید سقا رود عطشان مانده است

آن شه مسعود عطشان مانده است

چشمه ها را دید بی آشک آمده

زینب کبرا پی مشک آمده

دید چشمان برادر تر شده

بی حبیب و قاسم و اکبر شده

دید باغ لاله پرپر می شود

اصغرش دارد کبوتر می شود

اذن میدان خواست از سلطان عشق

تا مگر فیضی برد از خوان عشق

گفت سلطان:((رو بنه اند فرات

تابیابی چشمه ی آب حیات

کودکان گریه را اشکی بده

از فرات عشقشان مشکی بده))

روی کرد آنگاه سقا در فرات

مشک بر دوش از پی آب حیات

بی محابا از دل لشکر گذشت

راهی دریای عشق دوست گشت

قلب لشگر را به ضربی پاره کرد

بعد درد مشک خود را چاره کرد

از فرات تشنه مشکی برگرفت

تشنگی را از لب ساغر گرفت

خواست تا گوش عطش را کر کند

جرعه ای ریزد لبش را تر کند

یادش آمد خشکسال خیمه ها

کودکان تشنه حال خیمه ها

بانگ زدبرخود:((چه جای خوردن است؟!

امر مولای تو آب آوردن است

عشق را دریاب و بی آبش مکن

پیکر است این آه! سیرابش مکن

این عطش را از دل خود وامگیر

ماهی خود را از این دریا مگیر

ای تمام باغهای عاشقی

تشنه می مانم برای عاشقی))

از تنش کم کرد و بر جانش فزود

امر مولا نیز بیش از این نبود

عشق را ابراز کردن مشکل است

با نیازی ناز کردن مشکل است

عشق را بین تا چه نازی می کند

با عطش هم شور بازی می کند....

گوش کن پایان عاشق این نبود

آخرین حد شقایق این نبود

مشک را پر کردو راهش را گرفت

ناگهان تیری نگاهش را گرفت

ناگهان تیری به قلب یاس خورد

خنجری بر سینه ی عباس خورد

ناگهان آئینه ی چشمش شکست

از تن عباس گل افتاد دست

خیمه ها چشمانشان در جاده بود

عاشق از اسب نفس افتاده بود

تا دلش آماده ی خورشید شد

پیکرش سجاده ی خورشید شد

لا ابالیهای کوفه  آمدند

باغهای بی شکوفه آمدند

بی مروتها به شمشیرش زدند

از کمان کین خود تیرش زدند

مشک هم بر حال سقا گریه کرد

خنجر دیوانه حتی گریه کرد

گفت:((دیدی؟ ای برادر آمدم

سینه ی خود را به خنجرها زدم؟

دست دادم تا پرم را وا کنی

نینوای اصغرم را واکنی

دست تنها یک جواب ساده است

بی خیال! از تن اگر افتاده است

عاشق دلواپسیهای توام

تشنه می مانم که سقای توام

مانده ام در دامن دلواپسی

پس به داد درد من کی می رسی؟

(منتهای عشق و احساسم ببین!

تشنه ام در رود عباسم ،ببین!)1

گر چه افتاده است دست از پیکرم

بیرقت را من به دندان می برم))...

++++++++++++++++++++++++++++++

1-این بیت برگرفته از یک بیت احمد عزیزی است:

منتهای عشق و احساس است این

تشنه ای در رود عباس است این

این مثنوی نظر به علاقه ی ویژه ی بنده به قمر بنی هاشم و تحت تاثیر شعری از عزیزی-احمد در سال 75 تیر ماه سروده شده و فقط یک شعر احساسی است و از نظر تاریخی ایراد دارد  مثلا گفته ام که (باغ احمد داغ اکبر دیده بود...) حال آنکه همه می دانند حضرت عباس اولین هاشمی بود که به شهادت رسید لذا فقط از نظر احساسی و مرثیه خوانده شود.

زیبا بود

وقتی تیر حلقومش را درید

-قوی باوقار-

---------------------------

قرنی گذشت تا تو بفهمی چقدر دوستت دارم

و من تنها لحظه ای زیستم

-قدر یک نگاهت-

------------------------------

بخت یار نیست

هر گاه که یار باشد

یار در دیار نیست

-----------------------------

رود

...و من دیگر رود نیستم

تو رفتی و چنان خشک شدم  که واحه ای بی آب و علفم

سایه ای

-به انگار ابری باران زا-

ترک ترک می جنباندم....

-----------------------------------

اینک این سکوت

مژده ی یک طوفان سهمگین است

در لاک خود برو اگر

مرد عبور از دل این ورطه نیستی

-----------------------------------

برخیز!

-ندا میدهد هر صبحدم خورشید-

ومن به هوای دیدن روی تو

سر ازبستر بی خوابی بر میدارم

-----------------------------------------

بگذار برای یک بار-

- یک بار برای همیشه-

چراغ قلبت را از ته مانده ی قلبم روشن کنم

که قلب تو

از خاکستر قلب من آغاز می شود

---------------------------------

در قعر کدام دره آیا؟

جا گذاشته ای غرورت را

که چنین به پابوس کفشهای ورنی مات افتاده ای؟

کدام پرنده در دیار تو آیا؟

تخم صداقت می کند؟

تا بر شاخه های خشکت مصلوبش کنم...............

------------------------------------------------------------

وعده ها به سر می رسد

عمر تمام می شود....

تو را دوست دارم

و این هرگز پایان ندارد

-----------------------------------

برفهای نشسته بر سرو رویم را

اگر آفتاب آب کند

روزگارم سیاه می شود

-------------------------------------

عجله

آنقدر عجله دارم که

از فرصتهای با تو بودنم رد می شود

و تند تر و تند تر می دوم

- شاید برسم....

--------------------------------------------

گفتی:

 -آزادی

سوار که شدی

در رابستی.......

--------------------------

برای گل شدن

دنبال بهار نگرد

چشم که بازکنی به دیدن ستاره ی سحری

فصلهای سبز در پی ات می آیند...

-------------------------------------------

گفتی: مستقیم

هر چه می گردم

به هیچ صراطی مستقیم نیستی....

------------------------------------------------

بوق زدم

و تو سوار شدی

دیگر پیاده نخواهی شد

-در قلبم از داخل باز نمی شود....

---------------------------------------------

با چشمهای بسته اشک می ریزم

هر بار که چشم باز میکنم

تو دورتر شده ای

-کوری را به نبودنت ترجیه می دهم...

---------------------------------------------------------------------

قرنی گذشت تا تو بفهمی

چقدر دوستت دارم

ومن یک لحظه زیستم:

-قدر اولین نگاهت-

***********************

چنان نگاه می کنی

که برف نشسته بر سرم

آب می شود

شاید تو این درخت خشکیده را

سبز کنی

هرچند رود و خورشید نتوانستند....

****************************

-برخیز

هر سحرگاه ندا می دهد خورشید

ومن به هوای بردمیدن تو

رو به شرق می کنم

از بستر خوش خیالی ام.......

سلام خیلی هم مطمئن نیستم که سپید باشند اما سیاه هم نیستند:

خدا تو را به من نداد
برای من آفرید
ونشانی ات را
با پیامبری برایم فرستاد....
-----------------------------------
هیچ گاه
بامن قدم نمی زنی
هیچگاه
بی تو قدم نمیزنم
----------------------------------
و کاش تو باشی
آنکه
پنجره اش را رو به من می گشاید
----------------------------------------
فایده ندارد این لجاجت
تا روزگار دوست نباشد
ما
بیهوده زور می زنیم
-----------------------------------
من آمدم
اما تو رفته بودی
نفرینکه: این خراب شد اما
آن دیگری سر وقت
از ایستگاه رفت
گویی قطار آمدن تنها
تاخیر می کند
اما چرا قطار رفتن من سوی تو
اینقدر
تاخیر کرد!!!!!!!!!!!!!!
---------------------------------------
مرا عاشق زادند
پیش از آنکه معشوقم زاده شود.....
----------------------------------------------
چقدر دست دست می کنی؟
تا شب نرفته بگو
خورشید برآید آشکار می شود
-رازت
چشمت دروغ بلد نیست.....
---------------------------------------
واااای
گفتی بوسه

آتشم زدی
اییک کدام چشمه ام آیا
خاموش می کند؟
لبهات یا .....

-----------------------------
ساعت به خواب ابدی رفت
وزمان قرار من و تو نرسید
من تا ابد
بی  آنکه از ساعت چیزی بپرسم
سر قرارم

و تو حتی به ساعت-خوابید-
 نگاه هم  نمی کنی.....
-------------------------------------------
من قرص خواب می خورم
خوب می ماند -خواب
انگار زور یاد تو از هر قرصی

بیشتر است.....
----------------------------------
 

_((به کجا چنین شتابان؟))

                                      گون از نسیم پرسید.

_((دل من گرفته زینجا،

                               هوس سفر نداری

ز غبار این بیابان؟))

_((همه آرزویم اما!

                       چه کنم که بسته پایم.....))

_((به کجا چنین شتابان؟))

_((به هر آن کجا که باشد،

                                  بجز این سرا سرایم.))

_(( سفرت به خیر اما،

                             تو و دوستی خدارا

             چو از این کویر وحشت،

                                             به سلامتی گذشتی

به شکوفه ها، به باران،

                               برسان سلام ما را.)) 

تو به من خندیدی

                       و نمی دانستی

                                         من به چه دلهره از باغچه ی همسایه

                                                                                         سیب را دزدیدم

باغبان از پی من تند دوید

                   سیب را دست تو دید

                                       غضب آلوده به من کرد نگاه

                                                           سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک

                                                                                     و تو رفتی و هنوز

                                                                   سالها هست که در گوش من آرام آرام

                                                                                     خش خش گام تو تکرار کنان

                                                                                                                  می دهد آزارم

ومن اندیشه کنان

غرق این پندارم:

          که چرا باغچه ی کوچک ما سیب نداشت؟

خرداد 43

وقتی بگویی :((دوستت دارم))

کرمینه ام، پروانه خواهم شد

بر باغ رویت بال خواهم ریخت

دیوانه ی دیوانه خواهم شد.....

آی آدمها.....

آی آدمها که بر ساحل نشسته شادو خندانید

یک نفر در آب دارد می سپارد جان

یکنفر دارد که دست و پای دائم می زند

روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید.

آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن

آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید

که گرفته استید دست ناتوئانی را

تا توانایی بهتر را پدید آرید.

آن زمان که تنگ می بندید

بر کمرهاتان کمربند

در چه هنگامی بگویم من؟

یک نفر دب آب دارد می کند بیهوده جان قربان.

آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید

نان به سفره، جامه بر تن

یک نفر در آب می خواند شما را.

موج سنگین را به دست خسته می کوبد

باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده

سایه هاتان را ز راه دور دیده

آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی تابی اش افزون

می کند زین آبه بیرون

گاه سر گه پا.

آِی آدمها....

روز راه دور این کهنه جهان را باز می پاید

می زند فریاد و امید کمک دارد

آی آدمها که روی ساحل آرام در کار تماشائید

موج می کوبد به روی ساحل خاموش

پخش می گردد چنان مستی به جای افتاده، بس مدهوش

می رود نعره زنان و این بانگ او از دور می آید:

                                       -((آی آدمها!)).......

وصدای باد هردم دلگزاتر

در صدای باد بانگ او رهاتر

از میان آب های دور یا نزدیک

باز در گوش این نداها:

                          -((آی آدمها! )).....

نیما یوشیج /بیست و هفتم آذر یکهزاروسیصدوبیست